kişisel bir şey

Yatağımda yatıyorum
Canım sıkılıyor
Gözlerimi kapatıyorum
Alabildiğine uçsuz bucaksız bi dünya ama kapkaranlık
Kareler oluşturmaya başlıyorum her karede dahada renkleniyor dünya
İlk karede bir çocuk beliriyor
Biraz yalnız
Biraz karanlıkta
Ama herşeye rağmen dimdik duruyo
dışı karizma anlayacağınız
İçine bakıyorum içi çıtkırıldım
Bu ne tezat diyorum içimden
Sonra anlıyorum göstermemek istiyo içindekileri
Niye yalnız diyorum bu cocuk
Boooommmmm !
Bi kahraman çıkıyo o anda
Şaşırıyorum
çocuğa bakıyorum sonra
Çocuk açmış fermuarını
Koymuş çüküsünü ortaya
Sidik yarıştırcam diyo kahramanla
Ahh çoçuk ! sen kim sidik yarıştırmak kim bu kahramanla
Ama illa tutturmus yarıştırcam diyo
Şöyle bi tipine bakıyorum çocuğun
Biraz çirkin biraz tipsiz ama sevimli mi ne sanki
Sevimli olduğundan gerek olsa
Kahraman işi gücü bırakıyor hayatının merkezine alıyor çocuğu
Kareler boyu böyle sidik yarıştıra yarıştıra gidiyolar
Utanmasa sanki geçicek bizim cocuk, kahramanı
Kahraman küçüğüm diyor cocuğa
Cocuğun gözünde bi ışık beliriyor
Gözündeki ışıktan bi alev düşüyor kalbine
O ateşle kavruluyorlar
Bitmez sonu gelmez ‘’denen’’ bi hikaye başlıyo aralarında
İçinden tanrıya sesleniyor çocuk
Herşeyin masal tadında olmasını diliyor
Çocuk kendiyle savaşıyor ilişki boyunca
İç savaş dışa vurunca kahramana saldırıyor arada
Kahraman güçlü
Her savaşı atlatıyorlar inatla
Bitmez sonu gelmez hikayemi olur ama
Belki olurdu aslında
Yalnız , tanrıya seslendiğinde bir sey unutmuş çocuk
Büyük dileği için bir adak vermeyi
Çoçukta o dil varken yürümezmiş o ilişki
O yüzden dilini kurban vermesi lazımmış
Çocuk dilini kurban vermeyince
Kahramanın hayatının merkezinden
Eski karanlığına düşüvermiş
İçinde yanan alevle dilinde ki acıyla
kala kalmış karanlıkta
ve kurban veremediği dilinin sesi
ceza olmuş ona o karanlıkta